Filmy etyka, relacja brat-siostra

Jest jeden powód, dla którego prymuska Tracy Flick (Reese Witherspoon) zdecydowała się kandydować na prezydenta szkolnego samorządu: musi mieć wszystkie nagrody i wyróżnienia, jakie znajdują się w jej zasięgu. Ma jednak pecha, bowiem jej wychowawca Jim McAllister (Matthew Broderick) przejrzał ją na wylot i do startu w wyborach namawia szkolnego gwiazdora fudbolu Paula Metzlera. Wyprowadzona z równowagi Tracy niszczy plakaty swego przeciwnika, a wychowawca jest pewien swego sukcesu. Czyżby zapomniał, że ma do czynienia z upartą Tracy, która łatwo sie nie podda...

Grace Devlin (Jordana Spiro) to utalentowana młoda lekarka. Swoją pracę traktuje jak powołanie - zawsze stara się zrobić wszystko co w jej mocy, aby pacjent wyzdrowiał. Jednak w tajemnicy trudni się również leczeniem rannych gangsterów. Robi to, aby spłacić dług brata wobec mafii i tym samym uratować jego życie. Najnowsze zadanie różni się diametralnie od tego, czym się wcześniej zajmowała. Tym razem zamiast kogoś wyleczyć, musi zabić na stole operacyjnym członka mafii, który ma zeznawać w sądzie przeciwko szefowi. Ta sprawa wywróci życie Grace do góry nogami.

Josh Waitzkin (Max Pomeranc) to zwyczajny siedmiolatek, który objawił talent szachowy. Joe Mantegna gra ojca Josha - dziennikarza sportowego, który chce zobaczyć syna na mistrzowskim podium. Szachowe dzieciństwo jest historią o dokonanym przez nich odkryciu, o tym, jak ojciec i syn przekonują się, że istnieje coś, czego nie wolno im poświęcić: wzajemna miłość.

Wdowa Laxmi (Nutan Behl) mieszka w wiosce, w której jest szykanowana z powodu swej życiowej sytuacji. Jej brat Sukhiram (Deven Verma) żyje ze swoją rodziną w mieście, ale nikt oprócz niego nie chce pomóc kobiecie. Pewnego dnia Laxmi otrzymuje list informujący o odziedziczeniu przez nią dużego majątku. Jej życie zmienia się diametralnie. Nagle wszyscy zaczynają ją szanować i pragną jej przyjaźni. Także rodzina jej brata chce ją teraz przyjąć w swoim domu z otwartymi ramionami. Tymczasem okazuje się, że po spłaceniu wszystkich długów obciążających spadek Laxmi, praktycznie nic z niego nie zostało. Sytuacja w wiosce powraca do poprzedniego stanu, wdowa po staremu jest lekceważona i wyszydzana. Zdesperowana Laxmi zataja prawdę i przeprowadza się do nieświadomej niczego rodziny brata...

Niemiecka psychoterapeutka Doris, wychowująca samotnie dwójkę dzieci, zakochuje się w tureckim policjancie Metinie, który również wychowuje dwójkę nastolatków. Kiedy ta niemiecko-turecka rodzina zamieszkuje pod jednym dachem, każdy z jej członków musi odnaleźć swoje miejsce w nowej, niecodziennej sytuacji. Czy pomimo odmienności kulturowej i światopoglądowej uda im się stworzyć prawdziwy dom?

Antygona, córka Edypa. Jej zwaśnieni bracia, Eteokles i Polineikes, giną w walce o Teby. Władca tej krainy, Kreon, broniąc interesów i powagi państwa, zakazuje grzebania zdrajcy Polineika. Antygona, posłuszna prawom boskim i ludzkim powinnościom siostry, postanawia oddać bratu ostatnią posługę. Starcie dwóch odmiennych racji i konflikt etyczny między bohaterami, którzy w różny sposób pojmują hierarchię wartości i praw, stanowią podstawę tragedii, uznanej za klasyczny wzór doskonałości. Spektakl Jerzego Gruzy różni się koncepcją artystyczną od wcześniejszych inscenizacji telewizyjnych. To bardzo szczególne przedstawienie, odbiera się je tak, jak gdyby zmontowano je wczoraj – zauważono w recenzjach popremierowych. Reżyser określił je w podtytule jako „przygotowanie do spektaklu”. Aktorzy w prywatnych ubraniach, bez żadnej charakteryzacji, uczestniczą w „czytanej” próbie przy stolikach. Słowami Sofoklesa – w przekładzie prozą Stanisława Hebanowskiego – mówią o racji stanu, anarchii, terrorze, o uprawnieniach władcy i zniewoleniu narodu, o prawie niepisanym, odwiecznym. Na kanwie klasycznego tekstu dają współczesną interpretację tragicznego w skutkach konfliktu między przeciwstawnymi wartościami: emocją i rozumem, sentymentem i polityką, spontanicznością i doświadczeniem.

Polska prapremiera sztuki Goethego odbyła się w 1961 roku w warszawskim Teatrze Współczesnym. Doczekała się też wersji telewizyjnej (premiera 8 lutego 1965 roku). Nowe możliwości techniczne sprawiły, że inscenizacja Erwina Axera jeszcze zyskała na wartości. Pełnym blaskiem jaśnieje też kreacja Zofii Mrozowskiej jako Ifigenii, z pewnością jedna z najlepszych w bogatym dorobku tej aktorki. W mitologii greckiej Ifigenia pozostaje w cieniu swego sławniejszego rodzeństwa – Elektry i Orestesa. Jej losy są wszakże nie mniej dramatyczne, choć pozbawione piętna zbrodni. Przeciwnie, to dzięki Ifigenii naznaczony klątwą bogów ród Atrydów doczekał się moralnego odrodzenia. W klasycznie zbudowanej sztuce Johanna Wolfganga Goethego mniej znana z córek Agamemnona urasta do rangi jednej z najpiękniejszych pod względem etycznym postaci mitologii. Pomimo że sztuka Goethego dotyka spraw makabrycznych i mrocznych, tchnie z niej niezwykły optymizm. Wedle autora „Fausta” człowiek nie może uciec od swego przeznaczenia. Z drugiej wszakże strony dzięki uczciwości, sprawiedliwości i umiłowaniu prawdy jest w stanie odnieść zwycięstwo nad gwałtem i nienawiścią. W dramacie Goethego przemoc, podstęp, zawiść i duma uznają wyższość niezdolnej do kłamstwa i podłości bezbronnej Ifigenii.